Het is alweer jaren geleden dat in Almelo precies om middernacht een bedrijfsverzamelgebouw afbrandde. Toen de brandweer ter plekke kwam, bleek er niets meer aan te redden te zijn.

De verzekeraar schakelde meteen een onderzoeksbureau in.

Het onderzoeksbureau kwam tot de conclusie dat de brand aangestoken moest zijn. Er zouden sporen van brandversnellend middel zijn aangetroffen, en het inbraakalarmsysteem leek te zijn gesaboteerd.Er werd nóg een onderzoeksbureau ingeschakeld. Een medewerker van dat bureau had de directie van het bedrijf ondervraagd en kwam tot de 'conclusie' dat de eigenaren van het bedrijf elkaar op een aantal zaken tegenspraken. Die suggestie werd op subtiele wijze op schrift gesteld en daarmee werd gemakshalve gesuggereerd dat er sprake was van fraude! 'Fraudeurs'

De verzekeraar -ze doen niets liever- nam de conclusies van het onderzoeksbureaus over en wenste daarom niet uit te keren. Niet alleen stond volgens de verzekeringsmaatschappij vast dat de brand was aangestoken, maar ook 'stond vast' dat de directie van het bedrijf de brand moest hebben aangestoken. De betreffende heren werden daarom aangemerkt als verzekeringsfraudeurs en werden als zodanig geregistreerd in het register (CBV: Centrum Bestrijding Verzekeringscriminaliteit).De 'fraudeurs' hadden gelukkig op dat moment de tegenwoordigheid van geest een eigen expert in te schakelen. Een verstandige keuze, want op die manier kon er tenminste een deskundig en volwaardig tegenwicht worden geboden tegenover de door de verzekeraar ingeschakelde 'expertise'.

Vier jaar (!) verder in de tijd en ondertussen hadden de nodige rechtszaken plaats gehad. Met het laatste vonnis van de rechter werd de verzekeraar op alle fronten in het ongelijk gesteld. Er was geen bewijs voor brandstichting en nog minder voor het feit dat de directeuren daarbij betrokken zouden zijn. De uitspraak was in april van dit jaar en de verzekeraar moest gewoon uitkeren op basis van de afgesloten polis, aldus de uitspraak

Geloof het of niet, maar nog steeds werd er niet uitgekeerd. De verzekeraar traineerde de zaak opnieuw door te suggereren - dat er sprake was van onderverzekering. Wéér volgde een discussie. Opnieuw vier maanden verder in de tijd toen er eindelijk door de verzekeraar werd betaald. Dus óók na een rechterlijk vonnis is er bij verzekeraars kennelijk geen enkele zekerheid dat een verzekerde ontvangt waar hij recht op heeft. Daar moet dan weer opnieuw voor worden touwgetrokken.



Het betreft hier trouwens dezelfde verzekeraar die door de Hoge Raad is veroordeeld voor misleiding. Deze verzekeraar heeft het er in haar reclame over (ik citeer) dat zij zich "ten doel gesteld heeft mensen te helpen hun (financiële) doelen te realiseren. Om dat doel te bereiken is vertrouwen nodig. Dat vertrouwen krijg je alleen als je eerlijk bent".  Je moet maar durven, of niet? Normaal gesproken zou ik me hierover kapot lachen, ware het niet dat er bij het bovenstaande geval - zoals dat zo vaak voorkomt - van veel menselijk leed sprake is. Dan vergaat het lachen je wel....