Ik heb te doen met gedupeerde verzekerden, die -ten onrechte- te horen krijgen dat zij niet of slechts gedeeltelijk verzekerd  zijn tegen de hen overkomen schade.

Als ik aan experts, ingewijden en professionals in de schadewereld vraag: “wie herkent de onderstaande tactieken van schadebehandelaars?”, dan krijg ik grote bijval.

 Fraude met verzekeringsclaims is een probleem. 

Reeds vanwege de 35 miljard Euro aan jaarlijkse schadepremieontvangsten, is 1% fraude door verzekerden al een relatieve schadepost van 350 miljoen Euro. Verzekeraars beweren hun premies op te moeten hogen met gemiddeld € 100 per gezin/bedrijf jaar, om zich in te dekken voor een gestelde "verliespost" van 600 miljoen Euro.  Maar dat is niet het enige.

Verzekeraars doen er alles aan om fraude bij verzekerden te bestrijden.

Lovenswaardig klinkt de bedoeling: “Wij willen af van fraude, want dan kunnen de premies met jaarlijks 100 Euro worden verlaagd.” De uitwerking is inmiddels ontaard: “Als een schadegeval de schadebehandelaar niet overkomt, dan kan het een verzekerde ook niet zijn overkomen; wij verdenken de verzekerde onmiddellijk van fraude en behandelen het dossier dienovereenkomstig.. 

Fraude gebeurt aan twee kanten van de schadebehandeling.

Om te komen tot een verdere vermindering van de schadelast hanteren verzekeraars de door henzelf ontworpen instrumenten:

*       Het schrappen van legitieme posten uit een schadeopstelling of herstelofferte;

*       Het vasthouden en zich baseren op onjuiste of tekortschietende rapporten van de eigen expert;

*       Het zwijgen over evidente toekomstige schade of meeverzekerde onderdelen en schadeposten;

*       Het schrijven van lange afwijzingsbrieven d.m.v. knippen en plakken van eerdere teksten;

*       Het eisen van meerdere ondertekende verklaringen en de verschillen in verklaringen in het eigen voordeel uitbuiten;

*       Het aanvullen van feiten door conclusie en stellingen te verpakken als feiten;

*       Het verband tussen oorzaak en gevolg en daarmee de aansprakelijkheid opzettelijk ontkennen;

*       Het inschakelen van een (NB bij wet geregelde!) eigen deskundige, onaantrekkelijk maken en van voorwaarden voorzien;

*       Het inrichten van schadeprocessen, schadebeoordelingen, polisredacties en klachtenprocedures, op een wijze die gedupeerden minder rechten en duidelijkheid verschaft.

Het waarschuwen voor het misbruiken van deze instrumenten is mijn taak als contra-expert. Het behoeden van gedupeerden, die te goeder trouw zijn, tegen deze wanpraktijken door schadeverzekeraars is mijn missie. Schadeverzekeraars komen, sinds de gedragsomslag in schadebehandeling der jaren tachtig van de vorige eeuw (van: te goeder trouw schade af te wikkelen, naar: aandeelhouders van verzekeraars jaarlijks mooie rendementen gunnen), met dit frauduleuze gedrag weg.

Ik blijf aandacht vragen om fraude van alle kanten te bestrijden. In het bijzonder door objectief en adequaat toezicht en zelfregulering om te zetten in afdwingbare wetgeving.

Mr. E. H. Horssius